Harry was de eerste persoon in de kamer die wakker werd, hij strekte zijn lichaam op het bed en gaapte, terwijl hij in zijn ogen wreef om zijn omgeving beter te kunnen bekijken. Draco lag zachtjes te snurken op het bed naast hem, zijn haar warrig over het kussen en zijn serene uitdrukking maakte hem erg knap en knuffelig.
Harry wendde zijn blik af en tastte rond de deken naar de knuffelslang waarmee hij vannacht geknuffeld had. Ja, hij had haar meegenomen, hij wist niet precies waarom, hij wilde alleen niet van haar gescheiden zijn. Hij kon zich nog steeds niet herinneren hoe hij eraan gekomen was, wat vreemd was aangezien hij een fotografisch geheugen had.
Hij gaapte weer en raakte het litteken op zijn voorhoofd aan, om de een of andere reden jeukte het. Hij deed zijn ochtendmeditatie voordat hij uit bed stapte en slaperige stappen naar de badkamer nam om te douchen om de slaperigheid te verdrijven. Nadat ze haar uniform had aangetrokken, bond ze een deel van haar haar vast met een zilveren lint dat ze in de Wegisweg had gekocht en keurde het resultaat in de spiegel goed. Toen hij terugkwam in zijn kamer, sliep iedereen nog, dus liep hij naar Malfidus en schudde zachtjes zijn schouder.
'Draco, kom op. Het is ochtend en we moeten koffie gaan halen. Als we er te lang over doen, missen we het rooster en komen we te laat voor de eerste les van de dag - zei hij toen hij de blondine zag friemelen en iets onleesbaars mompelde.
Nadat hij had bevestigd dat hij wakker werd, ging hij naar Korzel en Kwast en herhaalde zijn acties. Wachtte ongeveer 40 minuten totdat iedereen klaar was. Hij zuchtte gefrustreerd, ze duurden te lang, vooral Draco.
"Een Malfidus is nooit te laat", zei het blondje toen ze de kamer verlieten. 'Alle anderen zijn vroeg.
Harry snoof en rolde met zijn ogen, niet bereid hem te antwoorden. Hij had altijd al een zekere ochtendhumeur gehad, alleen leek die zich in dit leven meer te manifesteren dan in het andere. Ongetwijfeld hadden haar magische blokkades zelfs dat belemmerd. Hij werd verondersteld Harry Potter te zijn, de jongen die leefde, de held van de rechtvaardige en vriendelijke tovenaarswereld, die nooit een slechte dag mocht hebben.
Potter haalde diep adem terwijl hij probeerde zijn woede te bedwingen en ging samen met de jongens de Grote Zaal binnen. Hij wierp geen blik op de staftafel, hij was bang dat hij de controle zou verliezen en door Perkamentus' strot zou vliegen waar iedereen bij was. Hij zat aan de tafel naast Korzel en tegenover Draco.
Het duurde niet lang voordat de ochtendpost arriveerde en er belandde een brief naast het bord van Malfidus. Hij opende het en las het kalm, glimlachte zwakjes om de inhoud en stopte het in zijn gewaad.
"Mijn ouders groeten je, Harry, en zeggen dat ons huis altijd open zal staan voor je bezoek," zei Draco terwijl hij verder ging met eten.
'Heb je het al tegen je ouders gehad?' vroeg Harry verbaasd en met een speelse glimlach op zijn lippen.
'Natuurlijk heeft hij zijn hele leven verhalen over jou gehoord,' mompelde Kwast, die daarvoor een elleboog kreeg van de blondine. - Daar! Kun je hiermee stoppen?!
"Kun je stoppen met zeggen wat je niet zou moeten doen?" snauwde Draco, terwijl Harry en Vincent in lachen uitbarstten.
'Het is niet alsof ik het met opzet heb gedaan,' jammerde hij, zich onrecht aangedaan voelend.
Het ontbijt vond zonder veel zorgen plaats, de jongens maakten wat opmerkingen over de lessen die ze die dag zouden hebben en betreurden samen dat de eerste les met de leerlingen van Griffoendor zou zijn. Toen ze opstonden en op het punt stonden de Grote Zaal te verlaten, voelde Harry een hand op zijn schouder. Hij stopte meteen met lopen en draaide zijn hoofd achterover, alleen om Ronald Wemel hem vurig aan te zien staren.
"Harry maat, heb je even?" vroeg de roodharige, waarmee hij zijn privacybarrière schendt en hem bij zijn voornaam noemt.
- En wie ben jij? ' Harry deed alsof hij het niet begreep.
"Ik ben Ronald Weasley, maar je mag me Ron noemen."
"Wat wil je, Wemel?" vroeg Malfidus terwijl hij naast Potter stond en uitdagend naar de roodharige keek.
'Als je het nog niet hebt gehoord, ik was met Harry aan het praten!'
"Het is Potter, voor jou," zei Harry zonder zich in te houden, terwijl hij een triomfantelijke, geamuseerde blik van Draco naar Ron trok.
"Dat was het, we hebben niet zoveel formaliteit nodig," zei Wemel grijnzend.
“Dat heet onderwijs. Harry snoof terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg.
Kwast en Korzel kwamen ook dichterbij en stelden zich op rondom Potter en Malfidus, klaar om in te grijpen als dat nodig was.
- Wat wil je? vroeg de groenogige, die geen tijd meer wilde verspillen.
Harry is niet vergeten wat de familie Weasley hem heeft aangedaan. Ginevra was degene die hem vermoordde en ze kwamen allemaal overeen om Perkamentus te helpen hem zijn geld afhandig te maken. De Wemels zouden nog veel te verduren krijgen door zijn handen, behalve Fred en George.
'Kunnen we niet alleen praten?' mompelde Ron, terwijl hij de drie Zwadderaars met een scheve blik aankeek die hier niets mee te maken hadden.
'Alles wat je zegt, kan worden gezegd in het bijzijn van mijn vrienden.
- Alles goed. - Zuchtte de verslagen roodharige. 'Ik vroeg me af of je na school met me naar de derde verdieping wilt gaan.' Je weet wel, voor een expeditie.
"Voor zover ik het begrepen heb, heeft ons Schoolhoofd heel duidelijk gemaakt dat we daar niet heen kunnen," zei Harry terwijl hij een van zijn wenkbrauwen optrok.
Natuurlijk zou hij ooit naar de derde verdieping gaan, maar alleen. Het zou nooit meer het dode gewicht van Wemel dragen. Hij bleek alleen bruikbaar in de schaakpartij en het was erg dramatisch van hem om "op te offeren". Nadat hij Ron jarenlang tovenaarsschaak had zien spelen, kreeg Harry inzicht in de zetten die hij had kunnen doen om het spel snel en gemakkelijk te winnen. Zoals gewoonlijk was het niet meer dan een act.
"Ja, maar ben je niet benieuwd wat erin zit?" - drong de roodharige aan.
"Als je dood wilt, Wemel, sterf dan alleen." Neem Harry niet mee,' zei Draco minachtend, pakte toen Potter's pols en draaide zich om naar de uitgang. 'Kom op, Harry, anders komen we te laat voor Transfiguratie.'
Voordat Ronald bezwaar kon maken, waren de vier Zwadderaars al uit de Grote Zaal in de richting van Anderlings kantoor.
"Bedankt," zei Harry zodra ze weg waren. "Ik had moeite om van hem af te komen.
- Graag gedaan. Ik kan dat ding ook niet uitstaan. Draco trok zijn neus opzij in een uitdrukking van duidelijke walging.
'Ik hoop dat hij niet achter me komt,' mompelde de groenogige, alsof hij in gedachten verzonken was.
'Ik hoorde dat hij gisteren in de trein tegen een paar Ravenklauwen aan het opscheppen was dat jullie beste vrienden waren en dat jullie in de toekomst samen in de geschiedenisboeken zouden staan', merkte Vincent op.
'Ik ken hem niet eens goed. Ik wed dat het gewoon weer een gek is die denkt dat ik de tovenaarswereld heb gered. Een misleide. Dat is vervelend! - Harry sloot af met zijn afkeer van de roem die hij had duidelijk te maken.
"Nou, laten we ons geen zorgen meer om hem maken," zei Malfidus. "Wat dan ook, we kunnen hem beheksen." Hij grijnsde naar zijn landgenoten.
'Eén voor allen en allen voor één', zong Gregory, en de vier vervolgden hun weg naar Transfiguratie.
Net als de vorige keer werd Minerva boven op haar bureau getransformeerd in een zwarte kat. Harry zat aan het eerste bureau links naast Draco en Korzel en Kwast zaten aan de achterste tafel. Hermelien was al in de kamer, ze was altijd een van de eersten die arriveerde. Harry had zin om naar haar toe te gaan en haar te begroeten, maar hij wist dat hij dat niet kon doen, het was er nog niet de tijd voor. Hij zou alleen contact met haar opnemen als hij er zeker van was dat hij haar uit de Imperiusvloek kon halen. In de tussentijd zou hij wegblijven. Eerst wilde hij Marten Vilijn terugbrengen.
Ron kwam, zoals gewoonlijk, laat aan en slaakte een zucht van verlichting toen hij zag dat Minerva "niet" aanwezig was. Het was met verrukking dat Harry zag hoe zijn gezichtsuitdrukking leeg werd toen hij de lerares een paar seconden later recht voor zijn ogen zag terugkeren naar haar menselijke vorm.
'Waar was u, meneer Wemel?' vroeg Anderling met een stijve uitdrukking.
'Ik was laat in de Grote Zaal,' antwoordde hij terwijl hij zijn hoofd liet zakken.
— 5 punten minder voor Griffoendor. Volgende keer sneller eten. - Daarmee wees ze een plek aan waar hij kon zitten en analyseerde ze alle andere studenten in de kamer. 'Ik ben Minerva Anderling, je lerares Transfiguratie dit jaar. Je zou kunnen denken dat mijn onderwerp makkelijk is, maar Transfiguratie is een van de meest complexe en gevaarlijke spreuken die je op Zweinstein zult leren. Iedereen die gekke dingen doet in mijn klas gaat weg en komt niet meer terug. U bent gewaarschuwd. Zijn blik keerde terug naar Ronald en hij zakte achterover in zijn stoel.
De les verliep vlot, Minerva besteedde het grootste deel van de tijd aan het uitleggen van de bestaande theorie in het vak en vroeg de studenten om te proberen een vel papier om te zetten in alles wat in hun hoofd opkwam. Harry slaagde er gemakkelijk in om haar in talloze witte vlinders te veranderen en behaalde daarbij 10 punten voor Zwadderich, evenals wat lof van de leraar die behoorlijk onder de indruk leek van zijn Transfiguratievaardigheid.
Nadat de les was afgelopen, hadden Harry en de jongens een vrije periode en wisselden uiteindelijk hun indrukken van het vak en de leraar uit. Aan het einde van de pauze gingen ze naar de les Geschiedenis van de Toverkunst, wat voor hen de laatste les van de ochtend zou zijn. In totaal hadden ze vijf lessen per dag en wisselden ze af tussen ochtend en middag.
Het rooster van Zwadderich was anders dan dat van Griffoendor, dus Harry kon het voordeel dat hij uit de toekomst kwam niet gebruiken om te weten welke klassen hij zou hebben en wat er in elke klas zou gebeuren. Hij zou er natuurlijk aan moeten wennen en hopen dat er samen met Griffoendor niets verandert in de lessen.
Toen de lunch arriveerde, wisselde Harry af tussen interactie met de andere Zwadderaars aan tafel en kijken naar waar de leraren waren. Haar ogen gingen altijd naar Krinkel en ze keek meer naar hem dan ze had moeten doen, niet omdat ze dacht dat hij schattig was of zo.— door Merlijn! —, maar vanwege het gevoel dat Toms ziel verborgen in zijn achterhoofd hem gaf. Ze leek hem te roepen, haar magie pulseerde in die richting.
Op een gegeven moment begon Krinkel met Sneep te praten en liet zijn nek naar Harry kijken. Op hetzelfde moment voelde de jongen zijn litteken branden en nam hij zijn hand naar haar toe, waarna ze voelde dat ze kalmeerde.
"Harry, is alles goed?" vroeg Draco, hem een bezorgde blik sturend.
"Ja, ik heb gewoon... ik heb hoofdpijn," loog hij en de blondine leek hem te geloven.
'Wil je na de lunch langskomen bij de ziekenboeg?'
Harry aarzelde even, maar knikte uiteindelijk. Hij moest beginnen met het uitvoeren van zijn plan om Perkamentus uit de macht te halen en Madam Plijster zou daarin een zeer belangrijke rol spelen. Nu ze haar verwondingen van Zwerkbalwedstrijden niet meer had om wonden uit het verleden te maskeren, kon Madam Plijster zich concentreren op de agressie die haar Dreuzelfamilie had achtergelaten.
– Ik denk dat ik nu maar ga, ik heb genoeg gegeten – informeerde hij terwijl hij aanstalten maakte om op te staan.
"Wilt u dat wij u vergezellen?" vroeg Crabbe.
- Het is niet noodzakelijk. Eet op, ik zie je later in de toverdrankles.
Voordat Harry kon vertrekken, belandde er een briefje naast zijn bord. De jongeman fronste zijn wenkbrauwen en de hypothese van wie de afzender was flitste door zijn hoofd. Berustend sloeg hij de krant open en las wat er geschreven stond. Er kwam een walgende uitdrukking op zijn gezicht.
- Wat het was? vroeg Malfidus opnieuw. Harry was verrast hoe nieuwsgierig hij was. Maar wie kon het hem kwalijk nemen? Misschien wilde hij gewoon alles weten wat zijn vrienden betrof.
'Niets, alleen Perkamentus wil me na de lessen in zijn kantoor spreken.' Potter haalde zijn schouders op en suggereerde dat de kwestie onbelangrijk was. Wat het eigenlijk niet was.
- Wat heb je gedaan? vroeg Gregory terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep. 'Als Quentin erachter komt dat je punten bent kwijtgeraakt voor ons huis, komt hij in de problemen.
Quentin was een van de prefecten van Zwadderich en hij gaf veel om de scores van Zwadderich. Zijn doel was om elk jaar dat hij op Hogwarts studeerde de House Cup te dragen.
“Ik heb niets gedaan en ik heb geen idee waarom de directeur met mij wil praten. Harry zuchtte. — Nou, ik ga nu, tot later.
Hij glimlachte naar de jongens voordat hij opstond en snel naar de uitgang van de hal liep, omdat hij Ronald Wemel zo veel mogelijk wilde vermijden. Hij moest dringend zijn onzichtbaarheidsmantel hebben, jammer dat hij daarvoor tot Kerstmis zou moeten wachten.
Het duurde een tijdje om bij de ziekenboeg te komen en zodra ze binnenkwam, zag ze dat Madam Plijster klaar was met het toveren van een regenwolk boven een mandrakeplant.
'Neem me niet kwalijk,' riep hij, en de oudere heks draaide zich om.
"Wat wil je, schat?"
- Ik voel me niet goed. Ik heb ernstige hoofdpijn en duizeligheid - mompelde alsof ik duizelig was.
'Kom hier zitten en laat me je onderzoeken.
De mediwitch ging naar hem toe, nam zijn arm en leidde hem naar de dichtstbijzijnde brancard. Het duurde niet lang voordat ze haar toverstaf kreeg en een groen lampje gloeide aan de punt, dus begon ze haar status te controleren. Een perkament en een witte veer verschenen aan zijn zijde en begonnen alle details op te schrijven die in Harry's lichaam waren gevonden. Het heeft even geduurd. Toen de ganzenveer klaar was met schrijven, begon Madam Plijster het perkament te lezen en haar eerder kalme uitdrukking veranderde in complete shock.
"Meneer Potter, ik ga u wat vragen stellen en ik wil dat u daar eerlijk over bent," zei de mediwitch met een serieus gezicht.
'Oké,' zei hij, alsof hij op zijn hoede was.
— Bent u ooit fysiek mishandeld door een van uw familieleden? Ik verwijs naar fysieke agressie zoals klappen, knijpen, brandwonden, enz.
"Ik-ik..." Harry verschoof op de brancard, deed alsof hij zich niet op zijn gemak voelde, en liet zijn hoofd zakken om de vrouw niet in de ogen te kijken. - En ik…
"Het is in orde, meneer Potter. Alles wat je me vertelt, blijft tussen ons, de arts en de vertrouwelijkheid van de patiënt. Tenzij het echt nodig is, neem ik je verhaal mee in mijn graf. Hij glimlachte vriendelijk.
Harry knikte en begon "met tegenzin" te spreken:
'Mijn ooms en mijn neef vonden het niet leuk als mijn magie zich manifesteerde. Ze noemden me een freak en straften me altijd als er iets ongewoons gebeurde. Zelfs toen er niets gebeurde, straften ze me. Als ik betere cijfers haalde dan mijn neef op school of boven hem uitblonk in een andere taak, werd ik gestraft. Kan niet beter zijn dan Dudley.
"En hoe waren die straffen?"
’ Ze varieerden afhankelijk van de stemming van oom Herman. Meestal zat ik opgesloten in de kast onder de trap, wat ook mijn kamer was, en zat ik dagenlang zonder eten. Andere keren werd ik geslagen en vervolgens opgesloten in een kast. Maar in alle gevallen was ik vervloekt en, zelden, kwam ik ergens mee weg.
"Als je zegt ongestraft..."
"Het betekent niet vastzitten in een kast zonder eten." In die gevallen werd ik gewoon fysiek gestraft, wat voor mij veel beter was dan doodgaan van de honger”, legde hij uit, met gemengde gevoelens.
Een deel van haar voelde zich nog steeds als dat hulpeloze kind dat werd mishandeld door haar ooms, vol angst en onzekerheid, zich afvragend of er ooit echt van haar gehouden zou worden. Een ander deel wilde gewoon wraak nemen voor wat zijn verwanten hadden gedaan, wilde ze aan zijn voeten zien knielen terwijl ze beefden van angst en alles voelden wat ze hem ooit lieten voelen.
Madam Plijster knikte bij zijn woorden, om te laten zien dat ze het begreep.
'Ben je ooit...' Ze aarzelde om de vraag te stellen, maar het was nodig. "... ben je ooit seksueel misbruikt door een van hen?"
- Nee.
Harry bedankte de hemel dat Dursley hem nooit op een ongepaste manier probeerde aan te raken. Hoewel Dudley hem ooit met geweld probeerde te kussen nadat hij hem in het vijfde jaar van een dementor had gered. Harry kreeg een koude rilling bij de gedachte dat hij zijn neef had moeten laten wegrotten in de armen van dat wezen.
'Wat heeft je magische voogd eraan gedaan?' vroeg Poppy om van onderwerp te veranderen.
"Sorry, wat is een magische voogd?" — Hij deed alsof hij het niet begreep.
- Je weet het niet? Haar ogen werden groot van verbazing.
- Nee.
“Alle minderjarige weestovenaars hebben een magische voogd. Meestal is hij de rector van de magische school waar ze studeren of zullen studeren. In dit geval is je magische voogd Albus Perkamentus.
"Wat zijn de taken van een magische voogd?" vroeg hij, de nieuwsgierigheid in zijn stem duidelijk.
— Zorgen voor de basisbehoeften van de jonge heks of tovenaar onder uw hoede en u voorzien van alle informatie die u nodig heeft over de tovenaarswereld, waarbij u nooit hulp achterhoudt.
"Ik heb daar nooit iets van gehad." Harry tuitte zijn lippen en probeerde een lach te onderdrukken. Acteren was echt leuk.
"Hoe niet?"
'De eerste keer dat ik Perkamentus zag, was gisteren tijdens etenstijd in de Grote Zaal.'
Een glimp van woede was te zien in de ogen van mevrouw Plijster, maar zo snel als het verscheen, was het weer verdwenen. De mediwitch haalde diep adem en forceerde een glimlach naar de jongen.
— Dit is vreemd, ik kom er later natuurlijk achter, op de meest vertrouwelijke manier mogelijk. In de tussentijd zal ik je wat drankjes te drinken geven. Ik denk echter dat ik met de toverdrankbaas moet praten om een aantal specifieke medicijnen te maken die ik mis.
"Mijn volgende les is bij hem, maar ik voel me niet op mijn gemak om zoiets op mijn eerste dag te vragen," mompelde Harry terwijl hij naar zijn voeten keek.
- Oké mijn liefste. Zelfs als je zou willen, zou ik je niet toestaan. - Ze glimlachte teder. “Zulke dingen zouden niet door kinderen moeten worden afgehandeld.
Potter blies verontwaardigd zijn wangen op en weerstond de neiging om met zijn ogen te rollen. Als ze wist dat de ziel van een twintigjarige man in het lichaam van dit kind woonde, zou ze dan niet hard achterover vallen?
Poppy leek geamuseerd door zijn verontwaardiging en liep naar een kast waar verschillende flessen drankjes stonden. Het duurde een paar seconden voordat ze had gevonden wat ze zocht en toen keerde ze terug naar de brancard met twee flessen met verschillende vloeistoffen.
'Je neemt deze twee drankjes, eerst de blauwe en dan de groene. Ze zullen respectievelijk je maag en gebrek aan vitamines in je lichaam behandelen, 'legde hij kalm uit.
Harry knikte en volgde zijn bevelen op, grijnzend van ongenoegen nadat hij beide drankjes op had. Ongeacht hoeveel levens hij leefde, deze drankjes zouden altijd slecht smaken.
"Hoe laat beginnen je middaglessen?" vroeg de mediwitch terwijl hij eenTempusmet je toverstaf.
— 13:45.
— Het is al 1:50. Ik denk dat ik je toestemming moet geven om de klas binnen te gaan.
De jongeman knikte en zuchtte berustend. Hij hoopte dat dit niet meer problemen met Sneep zou opleveren zoals in zijn vorige leven. De natuurlijke woede die de man tegen hem leek te hebben was genoeg... Maar misschien, aangezien zijn uiterlijk niet meer identiek was aan dat van zijn vader, kon het anders.
Harry wachtte tot mevrouw Plijster de machtiging zou overhandigen en voordat hij de ziekenhuisvleugel verliet, herinnerde hij zich iets belangrijks dat hij met haar moest bespreken.
“Je hebt vast gezien dat ik de Veela-bloedlijn heb. Ik las in een boek dat Veela die geen partnermerk hebben, onderdrukkers moeten nemen als ze in de samenleving leven.
- Oh ja. Dat was ik helemaal vergeten toen ik je verslag las. Het spijt me,' mompelde hij verontschuldigend. “Zoals je wellicht weet, zijn er twee soorten Veela, dominant en onderdanig. Dit zijn slechts nomenclaturen en betekenen niet veel, het wordt alleen gebruikt om beide groepen te onderscheiden. Dominante Veela hebben een trotse houding en stralen een sterke aanwezigheid uit. Onderdanige Veela's daarentegen hebben een meer delicate en verleidelijke uitstraling, vol gratie van zichzelf. Beide zijn gemakkelijk te herkennen, en voor zover ik kan zien, ben je een onderdanige Veela.
Harry was het eens met haar woorden. Het was geen verrassing voor hem, hij had alles ontdekt wat hij moest weten over Veelas in de Peverell-bibliotheek. Wat hem zorgen baarde was iets anders...
“Zoals alles in de natuur een cyclus volgt, hebben onderdanige Veela een vruchtbare periode en hebben dominante Veela nodig om die met hen door te brengen. Deze vruchtbare periode vindt meestal twee keer per jaar plaats en duurt twee weken. Aangezien uw Veela-bloedlijn nog niet volledig is ontwaakt, zou uw loopsheid een keer per jaar moeten plaatsvinden en slechts een week duren. Aangezien u geen Veela-partner heeft die u kan taggen en deze periode bij u kan doorbrengen, moet u onderdrukkende middelen gebruiken om de hormonen in uw bloed onder controle te houden. Gelukkig hoeft u ze in uw geval maar één keer per jaar in te nemen, maar wanneer uw Veela-bloed volledig ontwaakt, verhogen we de dosering naar twee keer per jaar.
Terug in Peverell Manor, toen Harry erachter kwam, was hij geruime tijd geschokt. In de huidige samenleving waarin hij leefde, was het niet normaal dat mensen op zo'n jonge leeftijd een romantische relatie hadden. In de Veela-samenleving begonnen ze echter al hun partners te vinden en seks te hebben vanaf de leeftijd van 10 - dit werd beschouwd als een mijlpaal in het leven van een Veela, toen het begon te rijpen. En op 15-jarige leeftijd bereikten alle Veela de volwassenheid.
De onderdanige Veela vertoonden de meeste symptomen. Op 10-jarige leeftijd begonnen haar loopsheid en op 15-jarige leeftijd werden ze intenser. Tijdens deze vruchtbare periode worden het uiterlijk en de geur van de onderdanige Veela behoorlijk aantrekkelijk voor alle magische wezens. Dat is waar Dominante Veela om de hoek komt kijken. Naast het blussen van je partner tijdens de loopsheid, bepaalt het merkteken dat op de onderdanige is achtergelaten de aantrekkelijkheid die de geur produceert en stoot het andere magische wezens af.
Door de jaren heen is het bestaan van de Veela geslonken, met als gevolg een gebrek aan maatjes. In het verleden hebben zich veel rampzalige gevallen voorgedaan waarbij onderdanige Veela betrokken was die ongemarkeerd bleef, totdat er een preventieve maatregel werd gecreëerd. Daarom werden onderdrukkers met zo'n belang gezien. Onderdanige Veela die geen partner hebben, moeten ze nemen om de effecten van hitte te remmen.
Nadat alles eindelijk voorbij was, bedankte Harry Madam Plijster voor haar zorg en de Suppressors en verliet toen de ziekenhuisvleugel, op weg naar de Toverdrankles. Hij had al de helft van de les gemist, hij hoopte alleen dat Sneep hem er niet voor zou vermoorden.