Hoofdstuk tekst
Woordentelling: 2.259.
Waarschuwingen: Geen.
"Wat is er gebeurd?" Ik hoorde een stem verwoed vragen.
"Ze werd aangevallen door een weerwolf."
"Een weerwolf!" gilde een meisjesstem.
Er klonk een bons in mijn zij toen iemand ging zitten. Mijn hand werd van mijn zij gehaald en plotseling in die van iemand anders geklemd.
"Hoe is dit gebeurd?" vroeg een stem boos.
'Het lijkt erop dat ze meneer Zwarts het bos in is gevolgd.' Een oudere stem legde het uit. "Er leek die nacht ook een weerwolf in het bos te zijn."
"Waarom vind ik die haas om te geloven?" sprak een andere vrouwenstem, een gruis in haar stem.
"Ze heeft rust nodig, maar het komt wel goed."
Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik een stel verblindende lichten. Ik tuurde, lichtjes kreunend.
"Merlijn, ze wordt wakker!" riep een stem. "Haal mevrouw Pomfrey!" Voetstappen renden weg.
"De O?" vroeg ik, terwijl ik mijn hoofd omdraaide en zag dat hij naast me in een char zat.
"Hé zwart." ' mompelde hij, zachtjes glimlachend.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ik terwijl ik begon met zitten. Theo sprong op en ondersteunde me toen ik overeind kwam.
"Je bent aangevallen door een weerwolf." zei hij nogal verbaasd.
"Dat is," begon ik, terwijl ik zijn gezicht naar me zag kijken, bezorgd. "Dat is wat er is gebeurd. Ja."
'Je klinkt niet verbaasd.'
'Theo. Ik weet dat ik ben aangevallen door een weerwolf. Ik heb geprobeerd te voorkomen dat hij Potter zou aanvallen.' Ik legde uit.
'Waarom, in Merlijns naam, deed je dat?'
"Omdat ik al 12 jaar met de weerwolf samenleef." Ik onthulde, kijkend naar zijn gezicht toen hij ging zitten.
"Wolvin."
"Is een weerwolf."
"Maar -"
"Ik had ruzie met Lupos. Hij vertelde me niet alles wat ik wilde weten. Ik wilde alles weten over mijn vader. Over mijn familie. En hij wilde me niets vertellen. Ik was bang dat Sirius Zwarts op Zweinstein zou zitten en ik kon er niet met hem over praten." flapte ik eruit.
Theo zuchtte. "Dat is wat je voor me verborgen hield."
"Ik was doodsbang om hem te worden en niet te vergeten doodsbang."
'Je bent je vader Lyra niet. Dat zal je nooit worden. Ik begrijp niet waarom je het me niet kon vertellen.'
'Omdat ik wist dat als ik dat deed, ik alleen maar medelijden met je zou krijgen, en daar had ik genoeg van. Het spijt me.'
"Waarom de plotselinge bekentenis?" hij vroeg.
Ik haalde diep adem. "Ik heb mijn vader gisteravond ontmoet en hij isNietszoals ik dacht."
"Lyra..." Zijn blik werd bezorgd.
"Laat me uitpraten." Ik heb hem het zwijgen opgelegd. "Het is niet wat we dachten. Er is zoveel meer aan de hand wat er is gebeurd en ik heb geen tijd om het je allemaal uit te leggen, maar," pauzeerde ik. "Ik ben niet bang meer."
Theo knikte. "Goed. Maar jij nietooitdoe weer zoiets stoms. Oké?" vroeg hij.
Ik lachte lichtjes. "Geen beloften."
Nott schudde zijn hoofd en lachte met me mee.
"Potter," hoorde ik mevrouw Plijster spreken. Ik draaide me om en vond ze omringd door een groep mensen.
'Ik dacht dat je wie dan ook had gestuurd om haar te gaan halen.' Ik sprak.
"Ik deed." Zei hij, diep ademhalend. "Hij gaat me vermoorden."
"Het is goed." Mevrouw Pomfrey vervolgde. "Ze hebben Black. Hij zit boven opgesloten. De Dementors kunnen elk moment de Kiss uitvoeren -"
"WAT?"
Mijn lichaam bevroor. Ze hadden hem weer gevangen genomen en ze waren van plan hem te doden. Mijn ademhaling versnelde.
"Lira?" vroeg Theo terwijl hij mijn hand omklemde.
Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb hem net terug. Ik kan hem niet meer kwijt Theo, ik kan niet." Mijn ogen begonnen te tranen toen de jongen naast me op het bed klom en me in zijn armen sloot.
Ze kunnen hem niet doden. Hij heeft nog niet al mijn vragen beantwoord. Er was nog zoveel dat we moesten doen. Ik kon hem nog niet kwijt.
"Miss Black, het is goed om te zien dat u nog leeft." Droebel sprak, nu voor mijn bed.
'Ik weet zeker dat het Cornelius is.' antwoordde ik terwijl ik hem zag slikken.
'Ik neem aan dat je over je vader hebt gehoord. Het spijt me je te moeten vertellen dat hij deze keer niet levend weggaat.'
"Ik vernam." Ik pauzeerde en haalde diep adem. "Ik weet zeker dat zijn dood een grote opluchting zal zijn voor de families van de mensen die hij heeft vermoord."
Fudge leek geschrokken van mijn reactie, maar verborg het snel met een knikje en maakte aanstalten om de kamer te verlaten.
'Ik neem aan dat je het met Potter eens bent. Over Pettigrew?' vroeg Sneep. Ik schudde mijn hoofd toen de minister zich omdraaide.
'Ik heb geen idee waar je het over hebt, professor.' Was mijn enige reactie.
Sneep knikte en draaide zich om om de minister te volgen. 'Ik verwacht je nog steeds te zien bij de toverdrankles, ondanks onze onenigheid. De plek is al aan je gegeven en ik wil niet proberen iemand anders te zoeken.' Ik knikte terwijl ik de professor zag vertrekken.
Het duurde niet lang voordat Perkamentus ook vertrok. Madam Plijster naderde mijn bed.
'Ik vrees dat meneer Nott, dat bezoekuur voorbij is. Mevrouw Black moet rusten.' Ze sprak en Theo knikte en stond op van het bed.
"Ik ben zo terug." Hij kuste mijn hoofd zachtjes.
"Ik weet."
De deur viel achter hem dicht toen hij wegging en ik voelde een traan over mijn wang glijden. Ik hield de brug van mijn neus vast en sloot mijn ogen. Ze wilden hem vermoorden en ik kon er niets aan doen.
"Hier..." hoorde ik Hermelien praten. Ik keek op en zag hoe ze een ketting om hem heen gooide zodat ze er middenin stond. Ik scande de gouden ketting die ze nu in haar hand hield.
"Een tijdverdrijver." fluisterde ik terwijl ik van het bed sprong terwijl ik toekeek hoe ze aan de zijkant van de knop draaide.
Ik stak mijn hand uit en greep haar schouder terwijl de donkere zaal om ons heen oploste. Ik had het gevoel te vliegen, heel snel en schijnbaar achteruit. Een waas van kleuren en vormen snelde langs me heen; mijn oren bonzen.
En toen voelde ik vaste grond onder mijn voeten. Ik brokkelde ernaar toe, mijn hand liet Hermelien's schouder los. Toen ik weer opkeek, zag ik Harry verbijsterd rondkijken. Ook ik heb de omgeving gescand. Overal was het helderder en het leek ineens dag te zijn. We waren terug in de tijd gereisd.
"Hermelien, wat -?"
"Hier!" Hermelien greep Harry's arm en sleepte hem door de gang naar de deur van een bezemkast; ze deed open, duwde hem naar binnen tussen de emmers en dweilen, volgde hem naar binnen en sloeg toen de deur achter hen dicht. Ze hadden me niet opgemerkt.
'We moeten naar Hagrid's Hermelien.' Ik hoorde Harry praten en besefte al snel dat het niet degene was die zich in de bezemkast verstopte. Ik schoot omhoog en keek om me heen om iets te vinden om me achter te verschuilen.
"Lira?" vroeg Potter en ik draaide me snel om.
"Hoi." Ik groette.
"Wat is er met je gezicht gebeurd?" hij vroeg. Ik raakte de hechtingen op mijn hoofd aan.
'Ik ben gevallen in de leerlingenkamer. Je kent me. Onhandig.' Ik slikte en draaide me om naar Ron die Schurfie in zijn armen hield. Hij hield Pettigrew vast.
Ik voelde mijn kaken gespannen toen ik de rat dichter naar de jongen toe zag komen. Ik begon naar hem toe te lopen.
'We zien je bij Lyra. We moeten naar Hagrid's.' Harry verbrak mijn trance. Ik knikte en schonk hem een valse glimlach.
Ik keek met samengeknepen lippen toe terwijl ze wegliepen, snel op weg naar de hut van de Grounds Keeper.
"Lyra, wat doe jij hier in vredesnaam?" fluisterde Harry agressief, hij en Hermelien stormden de kast uit.
'Ik ben je gevolgd. Ik heb die Time Turner nodig.' Ik wees naar de nek van Hermelien en bekeek de gouden ketting. Ze pakte het verdedigend vast.
'Ik heb die ketting nodig zodat ik terug in de tijd kan gaan en kan voorkomen dat Pippeling ontsnapt, zodat ze mijn vader niet vermoorden.' Ik legde het snel uit.
"We kunnen ons niet met de tijd bemoeien." Ze begon het uit te leggen.
"Fuck dat! Ik raak hem niet meer kwijt."
Harry zette een sprintje, Hermelien achter hem aan. Ik zag ze rennen, kreunend van frustratie. Ik versnelde mijn pas en rende achter ze aan.
Ze scheurden door de moestuinen naar de kassen, bleven even achter hen staan en gingen toen weer verder, zo snel als ze konden, om de Beukwilg heen, scheurend naar de beschutting van het Woud...
Veilig tussen de bomen stopte ik zoals zij deden en keek Harry scherp aan. "Weet je... ik ben net tegen een boom gesmeten." Ik hijgde. "Gisteravond... Door een weerwolf..."
"Goed," hijgde Hermelien, "we moeten stiekem naar Hagrid's. Blijf uit het zicht, Harry..."
Ze gingen weer op pad. "Wacht... dat heb ik nodig... Time Turner..."
We baanden ons stilletjes een weg door de bomen en bleven aan de uiterste rand van het bos. Toen we een glimp opvingen van de voorkant van Hagrids huis, hoorden we een klop op zijn deur.
De twee Griffoendors voor me schoten plotseling op de grond, hurkend achter een brede eiken stam en tuurden van beide kanten naar buiten.
"Waarom verstop je je?" Ik heb gevraagd. 'We zijn te ver weg om ons te zien.'
"We kunnen het niet riskeren." fluisterde Hermelien.
'Te ver weg om ons ook te horen.'
"Ja, had moeten komen!" Hagrid fluisterde, maar het kwam er meer uit als een luide schreeuw.Hoe klonk zijn normale stem?De groep van drie ging zijn hut binnen.
'Dit is het raarste dat we ooit hebben gedaan,' zei Harry vurig.
"Laten we een stukje verder gaan," fluisterde Hermelien. 'We moeten dichter bij Scheurbek komen.'
Harry keek me weer aan. "Zwart. Kom je?"
Ik hijgde nog een beetje. "Ik denk dat ik... hier blijf..."
Ze kropen door de bomen en weg van mij. Ik leunde tegen een boom en kwam op adem.
'Dit is krankzinnig,' mompelde ik terwijl ik mezelf op de grond begon te laten zakken en tegen de kofferbak leunde. Ik voelde mijn ogen sluiten terwijl ik langzaam in slaap viel.
Een natte substantie raakte mijn wang terwijl ik kreunde. Terwijl ik mijn ogen zachtjes opendeed, zag ik het gezicht van een beest op een paar centimeter afstand van me. Ik sprong, schreeuwend van schrik.
Harry rende snel naar hem toe, pakte het beest om zijn nek en duwde het van me weg. Ik stond snel op en wreef het kwijlen van mijn wang.
"Wat de -?" Ik onderbrak mezelf terwijl ik naar het wezen voor me keek. Het was Hippogrief. "O, je bent mooi." Ik complimenteerde en boog mijn hoofd er respectvol voor. Het wezen boog terug en ik streek met mijn hand over zijn kop.
"Hoe wist je hoe je dat moest doen?" vroeg Hermelien. Ik glimlachte naar de Hippogriff toen hij zijn kop in mijn handen drukte.
"Ik hou niet alleen van Toverdranken. Magische wezens waren altijd een favoriet van mij."
Er klonk zacht gevloek achter ons en ik draaide me om om te zien wat leek op een beul die wegliep van Hagrids huis. Ik keek achterom naar de Hippogrief en toen naar Harry en Hermelien.
'Heb je net die Hippogrief gestolen?' Ik heb gevraagd.
"Ja."
'Ik dacht niet dat je het in je had, Potter.'
"We moeten verhuizen." Hermelien vertelde het aan Harry en pakte het touw dat om Scheurbeks nek was gespannen. Ze begonnen verder het bos in te trekken.
"En daar gaan we..." mompelde Harry terwijl ik naar hen toe liep. "Waren in."
"Wie doet er mee?" vroeg ik terwijl ik mijn hoofd om hem heen bewoog. Ik zag de Beukwilg.
'We zijn zojuist de Beukwilg binnengegaan,' herhaalde hij. Ik hurkte naast hem neer.
"Zitten we er allemaal in?" vroeg ik terwijl ik de boom rustig zag bewegen in de wind.
"Ja."
Toen we voetstappen hoorden, richtten we ons drieën op vier figuren die zich een weg baanden over het terrein, op weg naar het kasteel. Perkamentus, Macnair, Droebel en het oude commissielid.
'Meteen nadat we de gang waren binnengegaan!' zei Hermelien. "Als Perkamentus maar met ons mee was gegaan..."
"Hij zou mijn vader hebben gearresteerd voordat hij zelfs maar de kans had gehad om het uit te leggen." Ik antwoordde.
Ik zakte achterover tegen een nabijgelegen boom en ademde zwaar terwijl ik mezelf probeerde te hervinden.
"Ben je oke?" hoorde ik Potter vragen toen hij naar me toe kwam.
'Mijn ribben doen pijn. Van toen ik tegen een boom werd gegooid.'
'Ja. Je hebt me de stuipen op het lijf gejaagd.' Hij zat naast me.
Er viel een kleine stilte terwijl ik mijn hoofd tegen de schors van de boom liet rusten. Mijn hoofd begon een beetje pijn te doen. "Het lijkt erop dat ik ook een hersenschudding heb gehad."
"Hier komt Lupos!" riep Hermelien uit, en we keken naar een andere figuur die de stenen trappen van het kasteel af sprintte en naar de Wilg rende. Snel ging hij de tunnel in. Sneep volgde.
Ik voelde mezelf opstaan uit mijn positie, naar voren schuiven. Harry trok me terug en schudde snel zijn hoofd.
'Als hij daar nooit naar binnen gaat, redden we het misschien voor de volle maan. Dan ontsnapt Pippeling niet.'
"We kunnen niet tussenbeide komen." herhaalde Hermelien.
Met een zucht van frustratie trok ik me terug in het bos, op weg naar Scheurbek. Hij keek op naar mijn ingang.
Hij hield zijn hoofd schuin en keek me met kraaloogjes aan. Ik kwam langzaam dichterbij en legde een hand op zijn hoofd.
"Ik kan niet tussenbeide komen." Ik vertelde het wezen. "Maar ik kan hem niet laten sterven. Ik heb hem net terug en nu willen ze hem weer van me afpakken. Dit keer voorgoed."
De Hippogrief stootte mijn hand aan. "Wat zal ik doen?" Ik heb gevraagd. Het wezen keek me onschuldig aan.
'Ik praat met een Hippogrief.' Ik zei tegen mezelf. "Ik word gek."
Plotseling klonk er geritsel uit de bomen. Een die niet de Hippogrief was. Ik zag een kleine man door de bomen rennen, zijn handen voor zijn mond. Er klonk een plotseling gehuil en ik zag de man angstig ineenkrimpen terwijl hij rende.
"Pettigrew." Ik fluisterde. Zonder erbij na te denken haastte ik me achter hem aan en joeg de rat het bos in.